کوچه پس کوچه های شهر را تاریکی گرفته،پای گل زنجیر کرده اند.
کجایند کودکان بازیگوش ،کارگران روزی به سر، پیرمردانی نشسته ثمره شان را بنگرند.
صدای ناله کودکی گرسنه،پیرمردی آزرده از دست زمانه،جوانی بی هدف،انسانی ایستاده مرده،آری مرده.
مرده کیست؟مرده نه آن جسم بی جانی است که تنفس ندارد،مرده آنست که عشق ندارد،مرده آنست که روی ندارد،مرده آنست که شباهنگام اشک کودک گرسنه اش، مادر غمخوارش را به سکوت فرا میخواند.مرده آنست که ظلمش کنند و نتواند دم بر آورد.
تاریکی،ظلمت،سیاهی،فقر،نفرت و کینه
مرگ را فریاد کن،اجل را التماس کن.که شاید نوبت دیگری را به تو دهد و تو برای یکبار در زندگیت سیاهی مورد محبت قرار بگیری،که محبت اجل آرزوی هر پا برهنه ای است.
